Kontrast:
Czcionka: A A+ A++

Historia Jamna

Jamno – do 2010 r. wieś, obecnie dzielnica Koszalina. Aż do końca XIX w., z racji swego położenia – wśród bagien, mokradeł i bezdroży, izolowana nie tylko w sensie geograficznym, ale również i kulturowym. Jamno reprezentowało typowy owalnicowy układ przestrzenny – centralny plac z kościołem, cmentarzem i stawem okolony zwartą zabudową.

Dzieje Jamna znane są od XIII w., związane są z historią miasta Koszalina, którego aspiracje handlowo-morskie zakładały zdobycie przez Jamno dostępu do morza. W 1331 r.  Jamno darowizną biskupa kamieńskiego stało się wsią komunalną, chłopi zaś poddanymi rady miejskiej. Nie tworzyli jednolitej społeczności, w zależności od nabytych praw i statusu majątkowego podzieleni byli na warstwy społeczne (kmiecie, półkmiecie, zagrodnicy, komornicy i ludzie luźni). Spoczywał na nich obowiązek płacenia na rzecz miasta czynszów w pieniądzu i naturze.

Wiek XVIII przyniósł złagodzenie tych obciążeń, a 1. poł. XIX w. uwłaszczając chłopów zaowocowała wielkim rozkwitem kultury ludowej na niespotykaną dotychczas skalę. Wśród 11 komunalnych wsi Jamno było najbardziej zamożne i najludniejsze. Przynależność do miasta bowiem, to nie tylko obciążenia podatkowe i świadczenia na jego rzecz, ale również przywileje (np. łatwość zbytu produktów rolnych, ulgi podatkowe) umożliwiające znaczny rozwój gospodarki. Zamożność chłopów jamneńskich znajduje odbicie w bogactwie strojów, dostatnim wyposażeniu wnętrz mieszkalnych i niezwykle bogatych dekoracjach przedmiotów codziennego użytku.

Kultura jamneńska, a szczególnie barwna sztuka ludowa, która uczyniła Jamno jedną z najbardziej interesujących miejscowości na Pomorzu bujnie rozwijała się do roku 1945, po którym mieszkańcy Jamna i  Łabusza wyjechali do Niemiec pozostawiając po sobie ślad w postaci wytworów kultury materialnej.

Dowiedz się więcej o nas

Dowiedz się więcej o kulturze jamneńskiej